Arslan, Fred i George

Hejka!

Ten post miał być małym przerywniczkiem przed dodaniem kolejnej porcji zdjęć plastiku, myślałam żeby trochę poopowiadać o moich odczucia po pierwszym roku szkoły... Ale okazało się, że post poświęcony roślinkom może być całkiem przyjemny do napisania :o Aczkolwiek dzisiaj zejdę też okazyjnie na temat obróbki, bo ponownie troszkę eksperymentowałam zapuszczając się tym kierunku w którym nigdy nie szłam.

Wspominałam Wam ostatnio o moich nowych współlokatorach zaraz po Biszkopcie - dzisiaj małe przybliżonko na tych panów. Nie powiem Wam o samych roślinach nic merytorycznego, sama nie siedzę w tym jakoś bardzo i dopiero się uczę wszystkiego starając się by żyły jak najdłużej.

Co prawda bliźniaki już mi trochę wycierpiały, ale zmierzam w kierunku by to naprawić, naprawdę.

Pierwsze zdjęcie jest jednym z tych do których chcę się odnieść. Nie wiem ilu z Was rzuciło się w oczy ziarno na nim, jest to chyba pierwszy raz (o ile mnie pamięć nie myli) kiedy zrobiłam to celowo. No i starałam się nadać takiej troszkę "starości" tej fotce.

Z samego kadrowania na pewno mogło być lepiej, ale mimo tego jak fajnie to wygląda na żywo ciężko mi ugryźć ten regał. Ale ćwiczę to na książkach w ostatnim czasie, więc może będzie ciut lepiej. W ogóle jeśli chodzi o zdjęcia książek to to dla mnie nadal dość ciężka robota. 

Tutaj na pewno przeszkadza mi to, że po prawej stronie, obok stojaczka jest kawałek kremowej ściany co się troszku gryzie z brązem na większości. 

Arslan po którym ma imię ten miniaturowy skrzydłokwiat to niesamowicie urocze bubu z białymi włosami, wyjątkowo podpasowało mi to imię do tej piękności, którą mama już mi zapowiedziała, że chętnie przygarnie, haha.

Swoją drogą, czy to dziwne nadawać imiona roślinom? Wydaje mi się, że po tym jak się kiedyś nadawało imiona plastikowym konikom to wcale nie jest to złe. A szczerze powiem, że łatwiej mi mówić o nich imionami niż nazwami. Spathiphyllum miniatura.

Odkąd u mnie jest (właściwie to równo dwa tygodnie), oprócz większej ilości liści wypuścił również dwa białe szkraby.

Chyba w jakiś sposób daje mi to nadzieję, że może wcale nie żyje mu się źle. A przynajmniej tak sobie będę wmawiać, haha.

No tutaj niestety zbyt zachęcająco nie wyglądają.

Fred i George natomiast to soleirolie (naprawdę miałam problem z tym słowem) rozesłane. Soleirolia soleirolii. Przyznam szczerze że z tymi delikwentami mam dużo ciężej. A właściwie oni ze mną. 

To zdjęcie w ogóle, gdybym się postarała
mogłoby być naprawdę fajne.

Jak wspominałam czy też nie, są to moi właściwie pierwsi zieloni podopieczni. Te bliźniaki potrzebują dużo wody, ale niestety w pewnym momencie dostały jej za dużo i teraz ten błąd próbuję naprawić. Zobaczmy czy uda mi się doprowadzić je do jakiegoś fajnego stanu, naprawdę na to liczę.

Dlatego też wyglądają obecnie jak wyglądają. W jednych miejscach lepiej w innych gorzej. To co dzisiaj zauważyłam to tak jaki potencjał miałaby ta roślinka przy zdjęciach modeli koni. Jej listki z powodzeniem podpasowałyby do zdjęć różnych skal.

A imiona cóż. Przedstawiać Weasley'ów zapewne Wam nie trzeba. Jak fanem Harrego Pottera nigdy nie byłam, tak tych bliźniaków ogląda się naprawdę chętnie. I to były właściwie imiona które przyszły same, nawet nad nimi nie myślałam.

Co do tego zdjęcia, było to w sumie drugie za które się zabrałam z dzisiejszych. Znajomej bardzo się podoba, bo da się wyczuć baśniowy klimat. Myślę że coś w tym może być.

I mała rada ode mnie, troszkę lepiej to zdjęcie wygląda na sprzętach mobilnych, najczęściej mają one trochę żywsze kolory niż laptop czy komputer ^^

Na koniec zdjęcie również nie w moim stylu, a nie wiem czy nie moje ulubione.

Dzisiaj post naprawdę krótki, chciałam dać coś luźniejszego, nawet planowałam wrzucić tu fotki bzu które pojawiły się jedynie na Instagramie. Ale myślę, że nie jest to potrzebne. Przy okazji zachęcam Was do sprawdzania Waszych komentarzy, bo odpisuję na każdy z nich!

Serdecznie pozdrawiam i do następnego (już niebawem!),

nie chcę zapeszać, ale chyba złapała mnie jakaś mała wena twórczo-blogowa :D